Ο ποντικός με την τεράστια χρυσή ποντικοουρά.
(Κατσάνου Λήδα, Ε1 2010-2011)
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας ποντικός με ουρά από χρυσό 24 καρατιών. Ο ποντικός έμενε σε ένα κοσμηματοπωλείο μέχρι να βρει μια ωραία, ευρύχωρη τρύπα στα μέτρα του. Για νοίκι λοιπόν, έδινε στον κοσμηματοπώλη μερικές τρίχες από την τεράστια ποντικοουρά του, που είναι 670 εκατοστά και συνήθως τη δένει φιόγκο για να μην μπλέκεται στα μικροσκοπικά πόδια του.
Μια μέρα μια ποντικίνα με τεράστια, χρυσή ποντικοουρά είδε τον ποντικό να κοιμάται μπροστά στη βιτρίνα του κοσμηματοπωλείου με την ουρά απλωμένη. Σκέφτηκε τότε τη δική της χρυσή μακριά ουρά που την είχε δέσει κότσο με ένα φιλεδάκι ασορτί με το μπλουζάκι της. Με την πρώτη ματιά τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και λιποθύμησε. Αμέσως μόλις συνήλθε από το δυνατό πέσιμο πήγε και χτύπησε την πόρτα του κοσμηματοπωλείου Ο ποντικός άνοιξε την πόρτα και είπε: <<Τι ωραία μάτια, τι ωραία χείλη, τι ωραία δόντια, τι ωραία μύτη, τι ωραία… χρυσή ουρά!;!;!;! Μα… εσύ έχεις την ουρά μου!!!!!>> της είπε. Και τότε, άρχισε η κουβέντα:
-Έχεις μια ουρά σαν τη δική μου! Είσαι η ποντικίνα της ζωής μου!
-Και εσύ, ο ποντικός που αγαπώ!
-Θες να παντρευτούμε αφού αγαπιόμαστε;
-Ναι! Αύριο κιόλας!
Την επόμενη μέρα οι καμπάνες της Αγίας Ποντικίσιας ηχούσαν χαρμόσυνα και οι μελλόνυμφοι γιόρταζαν την αγάπη τους. Αντάλλαξαν όρκους αιώνιας πίστης στον έρωτα τους. Μετά από λίγο καιρό το ζευγάρι απέκτησε 15 ποντικάκια: Την Δέσποινα,
Τον Κώστα, την Χρύσα, τον Μάκη, τον Δημήτρη, τη Σοφία, τη Λήδα, τον Χρήστο, την Ελένη, τον Θέμη, τον Χρήστο2, τη Σοφία2, τη Βάσω, την Χριστίνα και τον Νίκο.
Και έζησαν καλά και εμείς χειρότερα...
Λήδα Κατσάνου Ε1΄ (2010-11)